Er bestaat een grote verwantschap tussen de Nederlandse en de Italiaanse geïmproviseerde muziek. Beide kennen een goed gevoel voor theatraliteit en humor, een hekel aan gebaande muzikale paden, een vermenging van hoge en lage cultuur en een balans tussen compositie en improvisatie. Het octet Critical Mass van bassist/componist Enrico Fazio past perfect in die om-

schrijving, en er zijn momenten op deze nieuwe cd, ‘Shibui’, die zo door een Nederlandse band gespeeld zouden kunnenzijn. Sterker nog, in zijn arrangementen vertoont Fazio een stijl die sterk doet denken aan die van wijlen Willem Breuker. Van beïn-vloeding zal misschien geen sprake zijn, maar wie het ensemble de uitgeschreven passages hoort spelen, of onder een solist door hoort schuiven, denkt al snel aan de muziek van het Kol-lektief. Toch heeft de muziek van Fazio en zijn mannen net zo goed typisch Italiaanse trekken: de joyeuze volksmuziek die in de melodieën doorklinkt is echt Zuid-Europees. Bovendien trekt

Critical Mass de lijn door van bijvoorbeeld landgenoot Carlo Actis Dato met invloeden uit alle windstreken. Want op ‘Shibui’ oren we Zuid-Amerikaanse ritmes, Oosterse melodieën en Turkse stembuigingen langskomen. Fazio zet het allemaal met speels-heid en lichtvoetigheid in elkaar. Een mooi voorbeeld (in ‘Tuttecose’) is het gesuggereerde speeldoosje van zijn zoontje Simone, dat gestalte krijgt door de ballafon en eenpizzicato van violist Luca Campioni. Het is muziek om blij van teworden.

Herman te Loo per JAZZFLITS – ottobre 2013